Spis treści

Kazimierz Kałucki

     Urodził się w Sasowie nad zachodnim Bugiem w województwie tarnopolskim ok. 65 km na wschód od Lwowa, tam rozpoczął naukę. Po ukończeniu 3 klasy szkoły podstawowej, w sierpniu 1945 przyjechał do Polski i wraz z rodzicami osiedlił się w Dębnie Lubuskim, gdzie Jego ojciec znalazł pracę w szkole. Tu ukończył liceum ogólnokształcące, po czym zdał egzamin i został przyjęty na działające od zaledwie siedmiu lat studia chemiczne w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Szczecinie.

     Gdy kończył je w lipcu 1957 roku był już absolwentem... Politechniki Szczecińskiej. Pracę naukową pod kierownictwem profesora Józefa Kępinskiego - późniejszego rektora Politechniki Szczecińskiej - rozpoczął bezpośrednio po studiach. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w grudniu 1966. W latach 1969 -1970 odbył staż naukowy w Politechnice w Delft (Holandia). Stopień doktora habilitowanego nauk technicznych uzyskał w maju 1982 r., zaś tytuł naukowy profesora nauk technicznych nadano Mu w 1993 roku. Profesor Kałucki w Politechnice Szczecińskiej przechodził kolejne szczeble kariery naukowej pracując na stanowiskach: asystenta, starszego asystenta (1957 - 1960), adiunkta, docenta (1983 - 1990), profesora nadzwyczajnego (1990 - 1993), a od 1993 r. do chwili śmierci na stanowisku profesora zwyczajnego.

     Technologia chemiczna nie była jedynym obszarem Jego działalności. Tuż przed obroną pracy doktorskiej zainteresował się łącznością radiową na falach krótkich. Wkrótce uzyskał własny znak wywoławczy - SP 1 CGM. Był członkiem Zarządu Lokalnego Polskiego Związku Krótkofalowców, nie tylko uczestniczył w imprezach i mityngach klubowych, ale też był ich organizatorem. Wracając w 1970 r. ze stażu w Holandii przywiózł do kraju jeden z nielicznych wówczas firmowych nadajników, obiekt marzeń wielu krótkofalowców Heathkit HW-100 . To unikatowe urządzenie udostępniał, a nawet wypożyczał wielu kolegom klubowym, czym zdobył sobie ich szczere uznanie. Krótkofalarstwo wymuszało aktywny kontakt z elektroniką - urządzenia nadawczo-odbiorcze samodzielnie konstruowano i modyfikowano. Ten obszar zainteresowań Profesora dał Mu swobodę w samodzielnej modernizacji i naprawianiu aparatury elektronicznej, przed laty wielokrotnie widywano Go z lutownicą w ręku.

     Wiedza z obszaru elektroniki zaowocowała wykorzystaniem komputerów w chemii, były to wówczas pionierskie prace w Politechnice Szczecińskiej. Jego staraniem został zakupiony jeden z pierwszych komputerów cyfrowych (przez producenta nazwany programowalnym kalkulatorem), a także uniwersalna elektroniczna maszyna analogowa. Dostęp do tego unikatowego sprzętu mieli wszyscy potrzebujący. W ślad za tym poszło własnoręczne tworzenie algorytmów. Profesor potrafił programować komputery poruszając się swobodnie w kilku językach. Jako jeden z pierwszych trafnie docenił ich wagę i zainteresował nimi grono najbliższych współpracowników. To posunięcie procentuje do dziś.

     Profesor był znakomitym organizatorem. Nigdy nie żałował czasu na twórcze dyskusje, rady i przekazywanie bogatego doświadczenia młodszym współpracownikom. Były to, jak zawsze podkreślał, Jego przyjemność i obowiązek, a sukcesy współpracowników cieszyły Go jak własne. Był otwartym, życzliwym człowiekiem o błyskotliwym umyśle, pełnym życia, humoru a jednocześnie troski o innych. Śmierć zabrała Go tak nagle.... Pogrzeb, poprzedzony mszą świętą żałobną w kościele p.w. Matki Boskiej Fatimskiej, odbył się 11 maja 2005 roku na cmentarzu w Dębnie Lubuskim.